Credwn fod Duw yn deilwng o’n holl addoliad a’n mawl, ac mae ein cyfarfodydd boreu Sul yn dechrau gydag amser o addoliad. Rydym yn annog athroniaeth 'addoli agored'; os oes gan rywun emyn neu gorws penodol y mae’n teimlo y dylid ei ganu, fe’u hanogir i’w rannu. Mae’r caneuon yn gymysgedd o’r hen a’r newydd, yn cael eu chwarae mewn ffordd gyfoes, a’r geiriau’n cael eu taflunio ar sgrin. Pwrpas yr amser hwn yw dyrchafu Duw mewn mawl, i fynegi ein cariad, ein diolchgarwch a’n diolchgarwch iddo am bopeth y mae wedi ei wneud drosom. Pan rydyn ni'n canolbwyntio ar Dduw, rydyn ni'n tynnu ein llygaid oddi wrth ein problemau ein hunain, ac yn y pen draw rydyn ni'n cael ein hannog yn y broses.

​

"Bydded i bob peth sydd ag anadl foliannu yr Arglwydd." (Salm 150:6)